Pracuś pracuś pracuś

Wczorajsze nocne pozowanie i mała przerwa w trakcie pracy. 

Uff, właśnie skończyłem kolejną zmianę i jestem bardzo zadowolony, ale też zmęczony. Czekam na nocny autobus, który odjedzie o trzeciej rano. Poznałem dzisiaj kolejnych super turystów z zagranicy. Mieliśmy karaoke i było całkiem tłoczno. Jutro na szczęście zacznę wieczorem, a nie w popołudnie. Jestem zadowolony z mojej pracy. Cieszę się, że ludzie mnie lubią, a ja lubię ich. 

Martwy ciąg

Właśnie wróciłem z treningu. Po raz pierwszy w tym roku robiłem martwy ciąg. Zazwyczaj nie wykonuję go z błahego powodu. Po prostu uważam, że są lepsze ćwiczenia na plecy, szczególnie jeśli zależy nam bardziej na hipertrofii niż sile per se. 

Kolejne pozowanie w szatni. Nie mogę przestać myśleć o tym, że jak robię zdjęcia telefonem to aparat mnie ciągle pomniejsza. Albo ja widzę siebie mniejszego niż jestem w rzeczywistości i mam bigoreksję. Klasyczny przykład uzależnienia od siłowni. 

Dzień roboczy

Szybki trening siłowy i śmigam do roboty.

Progresy

Wczoraj dałem sobie wycisk. Muszę być masochistą, skoro wybrałem się na siłownię po dwóch dniach wymagającej roboty. Ucieszyły mnie kolejne progresy na moich ulubionych ćwiczeniach na plecy i bicepsy. Zaraz kolejny dzień pracy. Całe szczęście jest poniedziałek. 

Kolory w szarości

Piątkowy wieczór był strasznie męczący, ale daliśmy radę! Wczoraj też miałem ręce pełne roboty, więc dzisiaj zasłużyłem sobie na odpoczynek. Sęk w tym, że cały weekend jest deszczowy. W tej chwili nawet mamy burzę. Grzmot tak głośny jak tabun upadających na ziemię garnków niedawno wybudził mnie z godzinnej drzemki. Uchwyciłem taką ładną tęczę na loggii. Muszę jeszcze udać się na siłownię, ale myślę, że zrobię to jak przestanie padać. 

Pup meet

Już dziś o dwudziestej w Lindo odbędzie się pup meet, a za ladą nie stanie nikt inny jak Tanky! Ja już od piętnastej na miejscu i czekam na tabuny ludzi! 

Ćwierć tony

Nie pierwszy raz brałem 250 kilo na tej maszynie, aczkolwiek wczoraj chciałem nagrać jak robię serię i udało mi się zrobić dwa razy po sześć powtórzeń. Jak ciężar zmniejszam do 200 kilo, to dziesięć powtórzeń robię z palcem w nosie. Nawet dwanaście dam radę.

Właśnie wracam z pierwszej konsultacji z lekarzem psychiatrą w kontekście diagnostyki ADHD. Powiedziałem dużo, ale w czterdzieści minut nie zdołałem przedstawić wszystkiego co mi leży na wątrobie. Za dwa tygodnie będę robił test DIVA w dwóch etapach. W tej chwili jadę do pracy, choć mam jeszcze godzinę do rozpoczęcia. 

Nie marnujemy jedzonka

W nocy robiłem łapki! 

Wybrałem się niedawno na zakupy i nie umiem się oprzeć tym wszelkim promocjom z produktami z krótkim terminem przydatności! Nie znoszę marnowania pożywienia, więc z takich okazji często korzystam. Ten torcik krówkowy porządnie mnie zamulił.

Dlaczego tak jest, że mam trzy dni wolnego i jest chłodno i pada, a jak byłem w pracy to świeciło słoneczko i było przyjemnie? Zaszywam się teraz w pokoju i zabieram się za dalsze czytanie książki, którą niedawno kupiłem. 

Tysiąc dwieście na zdrowie

Wczorajszy, wieczorny trening i późniejsze pozowanie w domu. 

Zasnąłem około piątej nad ranem, ponieważ biłem się z własnymi myślami, które są nieco jak oś czasu na Instagramie, albo jak stoisko z czasopismami o różnej tematyce w saloniku prasowym. Co chwila jakaś informacja o czymś zupełnie innym. Denerwuje mnie to. Wstałem w samo południe, naburmuszony. Moje zmarkotnienie doprowadziło do tego, że wyjąłem z mojego konta oszczędnościowego prawie 1200 złotych i wykupiłem prywatny pakiet psychiatryczny, w celu zdiagnozowania u mnie ADHD. Już od półtorej roku starałem się cokolwiek zdziałać z publiczną ochroną zdrowia, ale nikt nie umiał mi pomóc. Ten wydatek mocno mnie zabolał, ale zdrowie psychiczne jest ważniejsze. Dlatego też zrobiłem tak jak zrobiłem. Gdzieś w połowie sierpnia, po wszelkich, niezbędnych konsultacjach, powinienem wiedzieć co jest na rzeczy. Wtedy, być może, odczuję ulgę. Szkoda tylko, że państwo nie refunduje leków na ADHD dla dorosłych, więc mój portfel znowu ucierpi. Zastanawiam się teraz czy w ogóle jest sens wybierać kolejną pompę insulinową, skoro osprzęt za nieco ponad rok będzie kolejnym problemem finansowym. W Polsce trzeba mieć końskie zdrowie żeby chorować. 

Zajęty weekend

Piątek i sobota to były dwa ciekawe dni w trakcie dwóch dwunastogodzinnych zmian. Niby zwyczajne wieczory, a jednak pełne różniących się od siebie osobowości. Nie jestem traktowany tylko jak barman, ale również jak „terapeuta”. Ludzie lubią ze mną rozmawiać o wszystkim, a ja razem z nimi, o ile mam wolną chwilę od lania i szejkowania. Za to w zasadzie kocham tę posadę - za poznawanie różnorodnego świata ludzkich życiorysów. 

Co niedziela wybieramy się z moim przyjacielem do różnych restauracji i dzisiaj udaliśmy się do indyjskiej Annapurny

 - nieopodal ronda Barei. Brzuch mi pęka od przejedzenia. 

Kto widział psiaka za barem?

Dzisiaj zrobiłem mini sesję za barem bo w następny piątek w Lindo będzie pup meet, a tego wieczoru będę obsługiwać! Niedawno zakończyłem swoją zmianę i jadę do domu. Przed rozpoczęciem pracy kupiłem sobie w księgarni książkę, którą zacząłem sobie czytać w trakcie przerwy i wiem już, że mnie wciągnie. Lubię literaturę faktu i reportaże. 

Li(piec)

Tradycyjnie już, za kilka minut wychodzę trenować, bo za dnia nie da się dobrze funkcjonować. Dzisiaj mieliśmy trzydzieści stopni! Od wczoraj miałem średnie samopoczucie. W nocy szczególnie. Bolał mnie brzuch. Niemniej jednak teraz, na wieczór, czuję się dobrze o mogę śmigać i dźwigać ciężary. Być może odrobinę męczy mnie pisanie tej książki, bo nie mam żadnej gwarancji sukcesu, ani tego, że ktokolwiek zechce ją wydać, a kosztuje mnie ona sporo wysiłku. Jeszcze w maju, po marszu, napisałem taki krótki fragment, który ostatnio dobrze oddaje mój stan.

Zwykłe ludzkie interakcje, które mój mózg poddawał analizie jak robot uczący się bycia człowiekiem. Cieszą mnie takie momenty, a jednocześnie myślę nad tym za kogo właściwie ludzie mnie mają? Z jednej strony widzą we mnie jakiegoś słodziaka - uroczego, niewinnego, co to się lubi poprzytulać, lgnie do ludzi jak pies, jest towarzyski, dużo mówi, robi zamieszanie, a przy okazji jeszcze błyska jakąś tam inteligencją. Może to wszystko faktycznie we mnie jest, ale… tak nie wygląda mój obraz w pełnym świetle. Czasem mam wrażenie, że zbudowałem jakąś wersję siebie, która jest wygodna do lubienia. Miła w odbiorze. Taka, co nie drażni. Taka, co się uśmiecha, gada, żartuje i nie robi problemów. Żeby było łatwiej mnie znieść. I to chyba działa, bo sporo ludzi faktycznie mnie lubi. Tylko że… dlaczego? Dlaczego chcą mnie poznać? Czy te przemyślenia w mojej głowie to jakaś forma obrony przed narcyzmem? Wymuszona skromność? A może to mój sposób na trzymanie wszystkiego w ryzach? Mój mózg nie zawsze może odpocząć od dźwigania metaforycznych półek w archiwum, wypełnionych dokumentami. Tylko że ja nie taszczę ich fizycznie. Ja je chomikuję w głowie. Tak jak inni gromadzą rzeczy materialne, myśląc, że kiedyś im się przydadzą, tak ja zbieram myśli, wspomnienia, odczucia, ciekawostki. I nie wiem czy potrafię je z niej wyrzucić. Nie wiem czy w ogóle bym tego chciał. Taki jestem. Takiego siebie kocham. Nie zamieniłbym swojego życia na żadne inne. 

Czuję jednocześnie zachwyt i strach wobec tego wielkiego świata. Tyle w nim bodźców, świateł, rzeczy, na które można zwrócić uwagę. Czasami chciałbym schować się w maluteńkim, ciasnym azylu, obserwować wszystko z dystansu i przeżywać to co najpiękniejsze… pośrednio. Przez doświadczenia i opowieści innych ludzi. Za dużo myślę. Chciałbym raz na jakiś czas wyłączyć mózg. 

Edit: 22:39 

Szedłem na siłownię, ale w połowie drogi zawróciłem, bo poczułem się jednak fatalnie :(

Zakapior

W szatni, po pierwszej, nie było prawie żadnej żywej duszy 

De facto zaliczę dziś dwa treningi na siłowni, bo na mój ostatni trening doczłapałem się około północy, a teraz, tuż przed dwudziestą drugą, idę kolejny raz. Pomału kończy się nam czerwiec, a ja ledwo funkcjonuję za dnia, bo jest tak gorąco. Dzisiaj zaliczyłem dwie ponadgodzinne drzemki. Wiatrak przy moim łóżku to absolutny must have. Kocham lato. Wybrałbym się na jakąś plażę. 

Wolna niedziela

Jestem mocno padnięty po wczoraj. Chodziłem przez większość dnia jak zombie. Wróciłem do domu po trzeciej, ledwo zdążając na nocny autobus. Spisałem się. Dostałem już grafik na pierwsze dni lipca. Jestem z siebie zadowolony. Popołudniem znalazłem moją czapkę z daszkiem, którą nabyłem rok temu w Królewcu. Wtrząchnąłem przed chwilą takiego solidnego hamburgera i postawiłem sobie lampkę z pandą w moim pokoju, którą dostałem kilka tygodni temu. Muszę więcej jeść, bo masa maleje. Zaraz zmierzam na siłownię, mimo że niezbyt mi się chce. Consistency is key. 

Sesja zdana!

Miałem dziś dwa ostatnie egzaminy. Mogę z ogromną radością ogłosić, że w październiku będę studentem drugiego roku! Strasznie się bałem makroekonomii. Modliłem się o to, by było trzy. Zaglądam do indeksu a tam… piątka! Z ocen z całego roku wychodzi mi duża szansa na stypendium. Wszystko za sprawą tego semestru, gdzie nie dostałem nic poniżej 4,5. A po egzaminach poszliśmy na zapiekanki! Kupiłem sobie dwie, bo byłem naprawdę głodny. 

A teraz spokojnie zmierzam do pracy. Naprawdę udany dzień. Mogę być z siebie dumny. 

Pompa musi być

Wczoraj na Plantach 

Miałem wczoraj zmianę od dwudziestej i wróciłem do domu po trzeciej rano, zasnąłem o czwartej i wstałem o jedenastej. Dziś będę krócej, ale tak czy siak, ostatnia noc była świetna. 

Myślałem, że po pracy normalnie skoczę na siłkę, ale byłem zbyt wykończony. Teraz, przed prysznicem zrobiłem szybkie pozowanie. Dziś jednak na pewno będę trenować. Jutro z samego rana mam dwa egzaminy, na które trochę się poduczyłem i myślę, że wszystko będzie dobrze i drugi semestr pójdzie jak z płatka. Wszystko co miałem zaliczyć już zaliczyłem i oceny niższej niż 4,5 jeszcze nie dostałem. W końcu czuję się jak dorosły, porządny obywatel! 

Pierwszy dzień

Dzisiaj miałem pierwszy dzień w nowej pracy, na krakowskim rynku. Było bardzo przyjemnie i mam nadzieję, że zasiedzę tam na dłużej. Oficjalnie, pan barman :)

Nowa kozica

Miałem dziś napo piętnastej pociąg do Krakowa. Przyjechałem do Lublina na ponad godzinę przed odjazdem i przespacerowałem się po Starym Mieście, bo chyba w tym roku jeszcze tego nie robiłem. Pod wieżą trynitarską zobaczyłem nową kozicę - Felicję, obok której można dowiedzieć się więcej o historii kamienia nieszczęścia, który również znajduje się obok. Czasami tęsknię za tym, że w Lublinie byłem praktycznie codziennie i było to dla mnie tak powszedne, a teraz jest to coś rzadkiego i odległego. 

Niedziela na chillu

Przed szesnastą zakończyła się inwentaryzacja pand w moim pokoju. Przed chwilą natomiast wróciłem z przechadzki po parku na Podzamczu, bo dzisiaj mamy naprawdę ciepły dzionek. I to taki przyjemny, a nie sprawiający, że człowiek ma ochotę roztopić się jak lody. 

Zabawa Instaxem

Minęły prawie cztery lata odkąd kupiłem sobie Instaxa i długo leżał i się kurzył. Myślałem, że jest zepsuty, ale dzisiaj udało mi się go „naprawić” i przetestować. Dolores nie padła jeszcze ofiarą tego aparatu, więc teraz mam z nią trzy odbitki. Narcyzmu również nie mogło zabraknąć! 

Łapsko!

Nie mogłem wytrzymać do poniedziałku bez siłowni, dlatego też kupiłem sobie jednorazowe wejście na jakąś lokalną siłownię, dopóki nie wrócę do Krakowa. Dzisiejszy trening poszedł mi wyśmienicie!

Miłość czyni nas ludźmi

Wczoraj wieczorem przyjechałem na chwilę do domu. Mam kilka ważnych spraw do załatwienia. Jutro muszę osobiście odebrać legitymację osoby niepełnosprawnej, a także skonsultować się z lekarzem o zmianę mojej insuliny i zaopiekować się Dolores przez weekend (patrzcie jak dzisiaj się na mnie układała). Stworzyłem właśnie kolejny mail-art dla zaprzyjaźnionej drag queen z Kanady, ponieważ moje poprzednie jakoś nie umiały dotrzeć z Krakowa. Może na poczcie w Łęcznej się uda. Przybiłem pieczątką kilka rysunków mojego taty i włożyłem je do koperty, żeby znalazły się w jej galerii. Przy okazji stworzyłem własne grafiki, rysowane ołówkiem i flamastrem, o tożsamości, bólu i życiowych rozterkach. Zamoczyłem w czerwonym tuszu mój kciuk i z tyłu opakowania listowego odbiłem go dwukrotnie, żeby tworzył kształt serca. W jego środku napisałem, że „miłość czyni nas ludźmi”. Wierzę w to. 

Sen o Warszawie

Wczoraj wieczorem wpadłem do Warszawy, żeby odwiedzić kumpla i dzisiaj popołudniu wybraliśmy się na kilkukilometrowy spacer przez centrum i Stare Miasto. Z tej okazji, robię mały photo dump. W szczególności podoba mi się ten powyższy napis zrobiony za pomocą plakatów. Musiałem go koniecznie uchwycić. 

Duma bez uprzedzenia

Nie mogłem pojawić się wczoraj na warszawskiej paradzie, to już wiadomo. Studia i te sprawy. Większość rzeczy zaliczona z najlepszymi możliwymi ocenami. Na tym polega odpowiedzialność i dorosłość. Że zostawiamy w tyle rzeczy, które pragniemy, sumiennie wypełniając nasze obowiązki. Nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło, bo tego samego dnia wieczorem, idąc na trening, z delikatną subtelnością chciałem pokazać swoją tożsamość i to w miejscu, w którym wypadałoby takie coś głęboko schować. Pożyczyłem od współlokatora koszulkę, z chmurką, z której padał tęczowy deszcz, bo na niego jest już za mała. Dobrze się w niej czułem, choć bałem się nieco iść w niej po nocy. Podczas ćwiczeń działała na mnie trochę jak pancerz wzmacniający, bo bilem kolejne rekordy. Nieznacznie, ale biłem. 

A dziś w wersji psiej. Cały dzień było gorąco, a ja na zewnątrz byłem tylko rano, by udać się na egzamin. Większość dnia przespałem, bo byłem strasznie zmęczony. Waham się czy nie zmusić się do zostania w domu, zamiast pójść na kolejny trening. 

Wesołego geja

1 czerwca byłem o tyle przejęty wyborami, że zapomniałem cokolwiek wspomnieć na temat Pride Month. Wczoraj przymierzyłem moje tęczowe gatki, które kupiłem jeszcze w kwietniu i tak paradowałem sobie po domu. Pomyślałem sobie, że przy okazji przytoczę mały fragment z książki, którą piszę. Tyle mi ona czasu pochłania, a co gorsza, ten weekend mam kompletnie zapchany. Znajduję jakoś czas na naukę, pisanie, siłownię i wiele innych bzdetów, a wciąż mam w głowie, że to mało. 

Algorytmy w social media są bezkompromisowe i zmuszają do udostępniania określonych formatów. Nastawiają się na twórców, którzy wrzucają dużo „thirst trapów” i publikują rolki mogące wywoływać lekki cień żenady, ale to się sprzedaje ponieważ one właśnie to lubią. Tysiące filmów w których faceci dźwigają ciężary w obcisłej odzieży sportowej; udają gejów dla kontentu; pozują w bieliźnie, w kulturystycznym stylu, gdzieś w zagranicznym hotelu. (…) To rynek pełen konkurencji i przeskoczenie tej poprzeczki wymaga od groma wysiłku, jeśli przy okazji nie chce się stracić przy tym swojej oryginalności. To oczywiste, że tworzę rzeczy pod publikę, ale mam przy tym swoje poczucie estetyki, które podpowiada, że moje posty muszą podobać się zarówno mi, jak i innym.

Przyjemnie jest mieć ciało, które jest estetyczne i jeszcze przyjemniej jest zbierać za to uwagę. Można mnie śmiało krytykować za to ile pokazuję, ale przynajmniej odnoszę wrażenie, że jestem w jakiś sposób dzięki temu zauważany. Spotyka mnie również dużo dobrego. Ten rok jest mi… przychylny. Chciałbym, żeby był przychylny całej naszej społeczności, ale to niestety tylko chęci. Może kiedyś. Może za paręnaście lat będzie dużo lepiej? Wierzyć przecież można. 

Nóżyska

Muszę się przyznać bez bicia, że treningi nóg traktowałem przez kilka lat po macoszemu. Odbębnić, zrobić byle co i wyjść. Zauważyłem, że trenując je częściej, naprawdę czuję jak mocno pracują, robią się zdecydowanie silniejsze i bardziej „bufiaste”, co jest samo w sobie niezłym atrybutem. Nie rozumiem ludzi, którzy nie robią dnia nóg. Jak można nie trenować połowy swojego ciała? Jak się wybuduje solidną górę, ale bez zadbania o fundamenty, to nie wróży niczego dobrego.