Kolejny transgraniczny spacer

Warto korzystać z końcówki lata i ostatnich słonecznych dni. Dzisiaj po raz kolejny przeszedłem się do Frankfurtu nad Odrą. Ciekawie musi być mieszkać na takim skraju. Mieć przed sobą mapę państwa, wskazać linię podziału i powiedzieć: „tu jest mój dom”. Trzysta tysięcy kilometrów kwadratowych powierzchni, a komuś trafiło się żyć idealnie przy wyjściu. Idzie człowiek na spacer do Niemiec i wraca do Polski przed obiadem.

Kościół Ewangelicki i pomnik Kleista.

Skrzynka przy budynku poczty i Kościół Mariacki wyłaniający się zza kamieniczek nieopodal Oderturmu. 

Frankfurt strona lewa

Koło dziesiątej wyszedłem na miasto. Chciałem się przejść przez most graniczny i przedostać do Frankfurtu. Czy wiedzieliście, że w Słubicach znajduje się pomnik Wikipedii? Był on takim pierwszym na całym świecie. 

Nie było mnie w tym mieście dobrych parę lat. Nic się praktycznie nie zmieniło. Poszedłem do Kauflandu i kupiłem mojemu współlokatorowi czekoladę i żelki Haribo. 

Spacerek po Ośnie Lubuskim

Wstałem tuż przed szóstą. Szybkie pakowanie, ostatnie śniadanie w hotelu i taksówką pojechaliśmy do stacji Gesundbrunnen. 8:49 wyjechaliśmy pociągiem i tuż przed dziesiątą znalazłem się we Frankfurcie nad Odrą, a niedługo później w Słubicach. Odwiedzam rodzinę na kilka dni. Popołudniem pojechałem do Ośna Lubuskiego, przespacerować się dookoła jeziora Reczynek i zobaczyć trochę jak wygląda miasteczko. Po prawej kościół św. Jakuba Apostoła. 

Po tych wrażeniach z Berlina poczułem się jakbym wrócił do nudnej, szarej rzeczywistości. Jest przyjemnie, ciepło, wszędzie dookoła otaczała mnie natura, a jednak tęsknię za tym co działo się przez ostatnie trzy dni. Ciężko uwierzyć, że już za kilka godzin mamy wrzesień. 10 dni do urodzin. 

Ponad 120 tysięcy kroków w tym tygodniu. Całkiem nieźle.

Folsom - odcinek 2

Dzisiaj był najważniejszy dzień Folsomu - Street Fair. Mimo że wszelkie stoiska otwierały się o dwunastej, mój towarzysz powiedział, że warto być tam wcześniej i zobaczyć jak wszystko się rozkłada. Nie pomylił się, bo moje oko dostrzegło jednego z popularnych i uwielbianych przeze mnie modeli z Wielkiej Brytanii (jego instagram), który przyjechał promować jedną z fetyszowych marek. Z sercem podchodzącym do gardła przez ekscytację, podszedłem do niego i powiedziałem mu, że jestem jego fanem i obserwuję go od kilku lat. Uśmiechnął się do mnie, wymieniliśmy kilka zdań i zrobiliśmy wspólne zdjęcie. Mój mózg przetwarzał to co się wydarzyło przez ponad godzinę. 

Na tej samej alejce było najwięcej kinkowych ciuchów w moim stylu. Dosłownie obok podszedłem do standu zorganizowanego przez serwis dla fanów spandexu. Na uliczkach było kilka, jak nie kilkanaście tysięcy osób. Wejście było pilnowane z każdej strony przez ochronę i drag queens - Siostry Nieustającej Przyjemności, które zbierały datki za wejście. Wchodząc wcześniej, uiściliśmy już opłatę, po dziesięć euro na łebka i na dowód naklejono na nasze klatki piersiowe naklejki. Z takową mogłem przejść przez bramki bez kolejki. Udało mi się spotkać kolejne internetowe osobistości i zrobić z nimi wspólne zdjęcia. Zwłaszcza z moimi ulubionymi psiakami. Widzieć ich na żywo było w moim odczuciu naprawdę surrealistyczne. Przyjeżdżając do Berlina nie myślałem o tym, że ich zobaczę. Popołudniem polska ekipa spotkała się w swoim gronie na piwie, w jednym z barów. Nasza krajowa reprezentacja była liczna i poznałem na niej wiele ciekawych twarzy. 

Krążyłem parokrotnie wokół stanowiska mojego idola i ostatecznie namówił mnie do tego, żebym kupił bodystocking i templak do ciała. W tym zestawie krążyłem przez moment po targu, czując niezwykłą swobodę i przyjemność. O to chodzi w Folsom. W celebracji inności. Okoliczne sklepy dumnie głoszą, że wspierają inicjatywę, a wielu przechodniów mówi sobie nawzajem, że wyglądają wyśmienicie. To były najlepsze trzy dni tego roku! Bez dwóch zdań. 

Jak ja się cieszę, że się dałem na to wszystko namówić. 

Folsom - odcinek 1

Lubię Niemcy. Berlin to dla mnie miasto globalizmu, zjednoczenia, młodego ducha, brutalizmu i liberalnego podejścia do życia. Miasto zieleni harmonizującej się z betonem, estetyki szarości, graffiti oraz aktywistycznych wlepek i plakatów. Wczoraj, w ciągu trzech minut od wyjścia z dworca doliczyłem się pięciu tęczowych flag. Znowu wszystkiemu się przyglądałem jak socjolog-urbanista przeprowadzający badania nad ludzkim zachowaniem i układem przestrzennym. Ruszyłem w poszukiwaniu U-Bahna, który zawiózłby mnie do Schönebergu. Kwadrans po dwudziestej znalazłem się w pobliżu hotelu. Okolice Wittenbergplatz były pełne mężczyzn w fetyszowym rynsztunku. W skórach, z cygarami w buzi, z czapkami policyjnymi, punków, skinów, żołnierzy, antyterrorystów, puppies i furrasów. Do wyboru do koloru. Po szybkim przebraniu się w strój wrestlingowy z bykiem i naładowaniu baterii po siedmiogodzinnej podróży, poszliśmy zjeść currywurst w tęczowej budce na Motzstraße. Chciałem spróbować zamówić jedzenie po niemiecku, ale w połowie zacząłem się jąkać. Sprzedawca powiedział, że dobrze mi idzie i zachęcał bym kontynuował. Każdy lokal w okolicy miał mniej lub bardziej widoczne tęczowe emblematy i stoiska z ulotkami: program na najbliższe dni, kampania przeciw hejtowi w stosunku do osób LGBT, drag shows. Po posiłku zahaczyliśmy o jeden z niewielu jeszcze czynnych sklepów z tematycznym gearem. Spodobała mi się torba z napisem Berlin i stojącymi nad nim niedźwiedziami z herbu miasta w barwach flagi ruchu bears. Włóczyliśmy się w okolicy dwóch pubów tylko dla mężczyzn na Fuggerstraße, kupując słabe, dwuprocentowe piwa i napotykając przy tym przyjaciół z całego globu i poznając nowych. Był to zupełnie inny rodzaj queeru niż ten, do którego przywykłem. Mniej zoomersko-internetowy, a bardziej surowy, dziki i testosteronowy. Średnia wieku oscylowała wokół czterdziestki. Pod Prinzknechtem stało z dwieście osób. Koło pierwszej zaczęło lać i wróciliśmy się do swoich noclegowni.

Wstaliśmy dziś dość wcześnie - wpół do ósmej. Po śniadaniu wyszliśmy na krótki spacer. Gejowskie miasteczko zaczęło się powoli budzić do życia. Odwiedziliśmy kawiarenkę w której przesiadywało kilkudziesięciu masywnych skórzaków w czerni, jakby wracali ze zlotu motocyklowego, wcinających ciasteczka i pijących kawę z mlekiem i cynamonem, którą również zamówiliśmy. Naprzeciwko stał sklep z pamiątkami, który w witrynie pokazywał koszulki z napisami nawiązującymi do najpopularniejszych kinków. Zaciekawiony wszedłem do środka i oprócz ubrań zobaczyłem też ogromne pierdółkowo w kolorach tęczy. Mydło i powidło. Wtedy ogarnęła mnie zaduma. Schöneberg jest tak mocno queerowy, że nawet w aptece znalazłem broszurki z półnagimi mężczyznami. Normalne popołudnie w Berlinie (a przynajmniej w tej części) to takie, gdzie dwóch facetów w singletach idzie sobie do Lidla, po którym chodzą zwykli ludzie otoczeni dresiarzami i lateksiarzami. W Polsce? Prawdopodobieństwo łomotu za tak skrajną indywidualność niemal stuprocentowe. Nawet w Warszawie. Berlin i Niemcy to inny poziom. Dzielnica i miasto szczegółowo upamiętnia homoseksualne i transpłciowe ofiary nazizmu. Na przystanku metra Nollendorfplatz postawiono im tablicę pamiątkową. Na wielu uliczkach, między brukowanymi chodnikami znajdują się Stolpersteine - złote tabliczki, tak zwane potykacze, z nazwiskami i latami życia ludzi, którzy mieszkali w okolicznych budynkach i zginęli w trakcie prześladowań (nie jest to jednak komemoracja tylko społeczności LGBT, ale również wszystkich ofiar drugiej wojny światowej w mieście, a podobne potykacze można znaleźć w całej stolicy). Schöneberg jest bardziej jak dom niż mój prawdziwy dom. Brzmię jak ojkofob, ale nie mogę inaczej. Chciałbym, żeby w Polsce była choć ociupinka takiej życzliwości i wsparcia jakie jest w tym miejscu. 

Berlińczyk

Dojechałem cały i zdrowy do Berlina po siedmiogodzinnej tułaczce. Udało się nawet zjeść mały obiad w Warsie. Tam przynajmniej działała klimatyzacja. 

Obecnie siedzę w metrze, w stronę Wittenbergplatz. Przed chwilą wytatuowany facet z głośnikiem rapował po angielsku i zbierał donejty. Będę za niecały kwadrans w hotelu i po rozpakowaniu ruszam na miasto po przygodę! 

Ścięty

Dzisiaj wieczorem znowu postanowiłem skrócić swoją fryzurkę. Wyglądam jak dresiarz. Jestem w trakcie treningu klaty i mam w sobie dużo siły i ekscytacji, bo już za 36 godzin wyruszam z Krakowa do Berlina! Czeka mnie największa impreza tego roku. Wszystko co niezbędne zostało już spakowane. Testuję jeszcze skórzane rękawiczki, które kupiłem w lipcu, specjalnie na tę okazję. Zdają się być wytrzymałe. Od kilku dni bujam w obłokach i wyobrażam sobie jak będzie wyglądał ten weekend. Wiem, że będzie dużo moich znajomych z prawdziwego życia i z internetu. Mam oszczędności, więc nie martwię się o wydatki. Jedyne czego chcę to już tam być. 

Paliwo

Fifulka korzystała ze słonecznej pogody i spała sobie słodko na loggii. A przed chwilą wróciliśmy ze współlokatorem z wypadu na pizzę! Dużo mięska! Dobre paliwo przed treningiem, ale ten nadejdzie za jakieś półtorej godzinki. 

Pan w spodenkach

Po ostatnim treningu, z którego wróciłem do domu tuż przed pierwszą. Nie wybieram się dziś na żaden, bo robię sobie labę. 

Pochwalę się natomiast początkiem dziewiątego już rozdziału książki, którą piszę (ma już ponad 180 stron):

Szperając w Internecie znalazłem zapowiedź pośmiertnej wystawy mojego taty w Konstancinie-Jeziornej, sprzed trzech lat. Podczas rozmowy z tamtejszym domem kultury mama przedstawiła jego barwny życiorys, opowiadając o tym, że był człowiekiem drogi, zwiedzania i doświadczania, publikował zdjęcia z mało znanych miejsc na blogu, otaczał się przedmiotami, fascynowało go kobiece ciało i anioły, lubił żyć w chaosie, bał się pustych pomieszczeń i przerażała go samotność. Brzmiało to dziwnie znajomo. Rzeczywiście, nie stronił od ludzi. Każda okazja do zagajenia rozmowy była dla niego na wagę złota. Zaczepiał ludzi w pociągu, którzy obradowali na temat, w którym miał minimum wiedzy. Niosąc kilkuletniego mnie na rękach nie miał problemu dyskutować z kloszardami wprost żebrzącymi o pieniądze na piwo. Jeździliśmy trasą z Prudnika do Paczkowa, przez Głuchołazy i w jednym z tych miast pod ratuszem, czekawszy na zamówiony przez nas obiad pomagał zagubionym turystom w dojściu do jakiegoś miejsca. On nie lubił przebywać sam ze sobą w ciszy. Czymś się musiał zajmować, coś musiało go rozpraszać. W domu zdarzało mu się kłaść w salonie na dywanie i rysować. Słuchał telewizora jak radia. Mówił, że nie potrzebuje widzieć ekranu, żeby wiedzieć co się dzieje. Jak byłem młodszy kładłem się na nim i robiłem mu masaże, a on w odpowiedzi udawał, że wyje z bólu, bo kilkulatek lubił być traktowany jak dorosły chłop, który jest niezwykle ciężki. Jak miałem cztery lata, przeszedł rozległy zawał podczas pleneru w Ustroniu. Świeżo po wypisie ze szpitala, dużo czasu leżał w łóżku. Mama tłumaczyła mi co się stało, ale ja nie wiedziałem czym jest serce. Pomyślałem, że to jeden z pieprzyków na jego piersi. Podczas zabawy starałem się tych okolic nie dotykać, żeby mu się nie pogorszyło. 

Potrzebujemy więcej życiopisania! 

Wiśniowy piesek

Dzisiaj małe spotkanko towarzyskie w Slay Space. Nie tknąłem ani grama alkoholu i zakochałem się w wiśniowej lemoniadzie. Jakieś trzy, cztery godziny pogaduszek, ale musiałem niestety spadać. 

Ładny jest ten nasz Kraków nocą. Teraz jadę przez pół miasta tramwajem na trening. 

Coś jak tort

Poniedziałkowy trening. Chyba jest dobrze. 

Wczoraj miałem zmianę w Lindo i na sam koniec wpadł mój współlokator, który chciał mi zrobić niespodziankę. Kupił w pobliskim sklepie kanapkę, wpakował w nią dziesięć świeczuszek i odśpiewał sto lat, bo mój blog skończył dziesięć lat. Myślałem, że padnę ze śmiechu. Na swój sposób to bardzo urocze. Uwielbiam go. 

Dziesięć lat

17 sierpnia 2015 roku. Nastoletni Hubi zakłada kolejnego bloga, tuż przed rozpoczęciem ostatniej klasy gimnazjum. Dzisiaj dokładnie stuka dziesięć lat od tamtego wydarzenia. Dokładnie 3653 dni. Jest to 1335. post od początku. 

Tak wiele się przez ten czas wydarzyło. 40% mojego życia jest właśnie tutaj. Dziwne uczucie. Blogi rzekomo umierają, a ja swojego nie chcę usuwać. Bo mam w nim swój prywatny świat w pigułce, który mogę otworzyć w prawie każdym momencie. Coś niezwykłego. Aż nie wiem co właściwie więcej napisać. Jakieś podsumowanie? Co mógłbym podsumować? Że z piętnastolatka zamieniłem się w dwudziestopięciolatka? A może jak ta przemiana po drodze wyglądała? Najpierw Łęczna, później Lublin, potem Łódź, Zakopane i Kraków z przerwą na kilka miesięcy wolontariatu w Rumunii. Od 2015 roku odwiedziłem tyle zakątków. Nowe państwa, nowe lądy. Przemieniłem się wizualnie. Pisałem o tylu ważnych społecznie rzeczach. Wydałem książkę. Kandydowałem do sejmu. Zostałem modelem. Za dużo tego wszystkiego, żeby jakoś sensownie i skrótowo to opisać. Po prostu… dziękuję, że jesteście i czytacie. Dziękuję też sobie, że to mi się nie znudziło i mam ze sobą pamiątkę do końca mojego życia. Żeby spojrzeć na siebie z perspektywy różnych lat. 

Model odcinek czwarty

Dzisiaj znowu zawitałem u chłopaków z Kinky Locked. Na Instagramie pojawią się niedługo zdjęcia z nowej kolekcji. Do tego przymierzyłem jeszcze jeden strój wrestlingowy, w którym jeszcze nie byłem fotografowany, ten z bykiem. Jak adekwatnie :) 

Ficik

Założyłem dziś po raz pierwszy koszulkę, którą dostałem od mamy. Pod koniec lipca była z bratem w Barcelonie i kupiła mi pamiątkę w prezencie. Odwiedziłem dzisiaj na chwilkę (chwilka ta trwała prawie trzy godziny, ale to szczegół) do Lindo, żeby coś tam na sam początek długiego weekendu porobić. Bawiłem się przednio. Zawsze było z kim pogadać. Wracam już do siebie, bo rano czeka na mnie pociąg. 

Lato w pełni

Nie ma to jak cały dzień się byczyć i żyć przechadzką po parku. A jeszcze lepiej taki dzień zakończyć z myślą, że jutro koleje wolne, a po wszystkim nadejdzie weekend. Zastanawiam się jakie plany zrealizuję. Wiem, że w sobotę wyjeżdżam na szybką sesję zdjęciową, ale poza tym? Nie mam pojęcia. 

Może po prostu pozwolę sobie na spontan jak dzisiaj popołudniu? 

Siekierki

Mój brat brał udział w maju w konkursie dla stand-uperów w Krakowie i zajął w nim drugie miejsce. Wygrał kilka karnetów na różne atrakcje i dzisiaj specjalnie do mnie przyjechał, żebyśmy razem porzucali siekierami w Axe Nation na ulicy grodzkiej. Jako że obaj robiliśmy to po raz pierwszy, przeszliśmy małe szkolenie i zorganizowaliśmy sobie turniej. Brat z początku radził sobie dużo lepiej ode mnie, ale w obu rundach ostatecznie go pokonałem, zbierając 77 punktów, a on 60. 

Potworek

Miałem dziś całkiem przyjemny dzionek. Przed snem forma się prezentowała w taki sposób, a w południe byłem na zakupach, bo chciałem znaleźć spóźniony prezent na urodziny dla mamy. Kupiłem jej srebrny (próba 925, więc solidny) naszyjnik z napisem „MAMA” i wręczę go kiedy następnym razem będę w domu. Lubię dawać ludziom prezenty. A mama zasługuje na wiele. 

Nie mogę się doczekać aż go wręczę.

Łazienki

Aż dziwnie to zabrzmi, ale byłem tyle razy w Warszawie, a po prostu nie kojarzę abym kiedykolwiek odwiedzał Łazienki Królewskie. Czekaliśmy na autobus powrotny o 15:50, a z hotelu wymeldowaliśmy się po dziesiątej, więc czasu było sporo, by cokolwiek wykminić. Tłumy były ogromne. Nic dziwnego. Sierpień, prawie trzydzieści stopni, niedziela. A jeszcze pod pomnikiem Chopina miał miejsce koncert fortepianowy, który zgromadził ogromną publiczność.

Podobały mi się rzeźby. 

Kto jest bardziej dumny? Paw po lewej, czy panda po prawej?